In de blogserie ‘Het leven van een leraar’ krijg je elke maand een uniek inkijkje in het leven van Meester Frank. Ik neem je mee naar de wondere en prachtige wereld van het basisonderwijs. Ik besef ook: wat ik elke maand vertel, is geen blauwdruk voor hoe het er op elke school en in elke klas aan toegaat. Dat is ook het ‘wondere’ eraan: overal gaat het anders en geen dag is hetzelfde. Vandaag vraag ik mij af hoe het gaat met mijn oud-leerlingen?
Lees al mijn blogs hier!
Negentien jaar in het onderwijs
Dit schooljaar is mijn negentiende in het onderwijs. Dat betekent dat al heel wat oud-leerlingen inmiddels volwassen zijn, een baan en kinderen hebben. Het kan dus zomaar gebeuren dat ik bij de garage een oud-leerling tegenkom die ook aan het wachten is op de grote beurt van zijn auto. Of in de teamkamer plots oud-leerling zit die komt invallen voor een zieke collega. Erg leuk natuurlijk, maar ook behoorlijk confronterend! (Altijd een schok om je te realiseren dat je de jongste niet meer bent.)
Van de basisschool naar het voortgezet onderwijs
Bij al mijn leerlingen ben ik benieuwd waar ze uiteindelijk terechtkomen. Van de meesten hoor je weinig meer na groep 8, of ze moeten nog jonger broertjes of zusjes op school hebben. Jammer, maar ook een hele zorg minder. Ik houd mijn hart soms vast voor alle verleidingen waarmee ze in de puberteit te maken krijgen. Meestal houd ik achtstegroepers voor dat zij veel verstandiger zijn dan de leerlingen op het voortgezet onderwijs. Zij houden zich nog aan de verkeersregels en jatten dankzij de gastlessen van Bureau Halt geen snoepjes uit de verleidelijke bakken van het Kruidvat.
Maar hoe makkelijk voorbeeldige kinderen het verkeerde pad op kunnen gaan, werd aangetoond tijdens een gastles van verslavingszorginstelling Novadic-Kentron. De gastdocente vroeg aan mijn groep 8 wie er van plan was ooit te gaan roken. Geen enkele vinger. Vijf minuten later wilde ze via een ‘robotroker’ laten zien hoe zwart je longen worden van roken. Er moest een sigaret worden aangestoken en daar slecht één trekje van worden genomen. ‘Wie durft er een trekje te nemen?’ vroeg ze aan mijn zeer verstandige klas. De uitkomst laat zich raden: zes enthousiaste vingers gingen de lucht en zes goede voornemens gingen linea recta de prullenbak in. Deze leerlingen (en trouwens ook de andere twintig) werd de bekende spiegel voorgehouden: laat je niet gek maken!
De klok tikt door
Maar laat ik eindigen met een andere anekdote uit mijn negentien jaar in het onderwijs. Een leerling die ik in groep 6 in de klas had, kwam een jaar later op het schoolplein naar me toe. ‘Meneer, hoe oud bent u nu?’ ‘Ik ben 28’, antwoordde ik. Haar ogen werden groter en verbaasd zei ze: ‘Huh?! Vorig jaar was u nog 27!?’ Ook bij haar vraag ik me regelmatig af: wat is er van haar terechtgekomen?
Heeft u nog vragen?
Neem vrijblijvend contact op met leraar én adviseur lesmethodes, Frank Snijders.
