Vanaf nu krijg je elke maand een uniek inkijkje in het leven van een leraar. Ik neem je mee naar de wondere en prachtige wereld van het basisonderwijs. Ik besef ook: wat ik elke maand vertel, is geen blauwdruk voor hoe het er op elke school en in elke klas aan toegaat. Dat is ook het ‘wondere’ eraan: overal gaat het anders en geen dag is hetzelfde.
De herfstvakantie zit er voor iedereen weer op. Op mijn school is dat normaal gesproken hét moment voor het jaarlijks schoolkamp. Dat is er niet alleen voor groep 8, de hele school gaat mee. Het zijn twee volle en dolle dagen en een korte nacht. Groep 1/2 blijft niet overnachten, maar de rest wel en dat is natuurlijk hartstikke spannend. Tijdens zo’n kamp (en ook in de voorbereidingen daarop) krijgen we ontzettend veel hulp van ouders. Zonder hen geen kamp, zo simpel is het. En je raadt het al: dit jaar dus geen kamp, want de ouderhulp op mijn school (en ongetwijfeld bij alle scholen) is tot een minimum beperkt.
Ik heb het fenomeen ‘hulpouder’ altijd bijzonder gevonden.
Wanneer zijn scholen activiteiten gaan bedenken die ze niet zelfstandig kunnen organiseren? Of zijn het juist de ouders geweest die wilden helpen op school, terwijl hun hulp eigenlijk niet nodig was? Nergens heb ik informatie over ‘de geschiedenis van de hulpouder op school’ kunnen vinden. Wel las ik op Oudersvannu.nl dat scholen verplicht zijn om activiteiten te organiseren waarbij ouders moeten kunnen helpen. Met vervolgens een waslijst aan activiteiten. Er staan ook tips voor ouders op en de laatste wil ik u niet onthouden: Word geen voetveeg. Sommige scholen zien ouders als goedkope, derderangs hulpjes.
Vooral het woordje derderangs: alsof het wel prima is om ouders als tweederangs hulpjes te zien!
Scholen worstelen flink met de ouderhulp. In de tijd dat het normaal was dat moeders thuisbleven om voor de kinderen te zorgen, (ik noem dat het ‘oude’ thuiswerken, pas sinds kort kennen we het ‘nieuwe’ thuiswerken) was ouderhulp geen probleem. Nu, met veel tweeverdieners, is het veel lastiger. Veel scholen geven zichzelf de schuld dat de ouderhulp op hun school steeds meer afneemt. Ze organiseren activiteiten om de ouderhulp te promoten zodat ouders weer bij de al bestaande activiteiten kunnen helpen. Een soort participizza dus. En dan moeten aan het eind van het schooljaar de ouders ook nog bedankt worden bij een ouderbedankavond. Waar vervolgens dan ook niet alle hulpouders bij aanwezig kunnen zijn. De hulpouder wordt dus steeds zeldzamer. En iets wat zeldzaam wordt, krijgt ook meer waarde. En daarom zeg ik tegen alle hulpouders:
Scholen zien u niet als voetveeg, maar als zeer kostbare, eersterangs hulpjes! Ik heb gezegd!
PS: het klassentuintje is zo goed als winterklaar! Lees hier de vorige blog van Meester Frank.
Heeft u nog vragen?
Neem vrijblijvend contact op met leraar én adviseur lesmethodes, Frank Snijders.
